درون صحن ، دو قاليچه مقوايي

صداي اشهد ان لا … : ‹‹ الهه لالايي

 بخواب دختر معصوم من ، بخواب آروم

تو هم شبيه همين كفتراي آقايي

 مگه نه اينكه عزيز از خدا تو رو خواسته

خدا هم آدرس اينجا رو داده بابايي ››

صداي مرد شبيه دعاي باران ريخت

به التماس همين دستهاي  سرمايي

كه نم كشيده چشمان توست آبان ماه

و گر گرفته تر از معبدي اهورايي

    # # #

 و صحن رو به حرم بوي عطر و عود و دعا

اذان صبح ، شروع هجوم آنهايي

 كه مثل اين دو – دو آهوي زخمي امشب –

نشسته اند غريبانه رو به تنهايي . . .